This is the translation. The original web-page (oryginalna strona): https://vinaylal.wordpress.com/2013/10/07/before-vivekananda-glimpses-of-indian-spirituality-in-19th-century-america/
Jak Indie obchodzi 150 rocznica urodzin Swamiego Vivekanandy Paramount miejscu jego pobytów w Stanach Zjednoczonych w nadawanie kształtu najszerzej akceptowanych poglądów tego „son of India” staje się aż nazbyt oczywiste. Wiele z tego, co zostało powiedziane i napisane o nim jest prawie podobna do puraniczne tradycji, który jest tak głęboko inkrustowane w tkaninę codziennego życia w Indiach. Co może Wiwekananda były, można się zastanawiać, gdyby nie rozpoczęła się pierwsza z trzech jego wystąpień w Parlamencie Światowej Religii w 1893 roku z tych pięciu słów, „Bracia i siostry w Ameryce”, które mówi się, że przyniosła mu owację na stojąco w tym niezwykłym gromadzenia i sto dwadzieścia lat później, nadal wygrać mu aprobatę tych, którzy postrzegają go jako największego emisariusza hinduizmu na Zachodzie? Tylko jakie aspekty dziedzictwa Wiwekananda za przetrwał w Stanach Zjednoczonych, iw jakim skutkiem?
Dzieje recepcji hinduizmu na Zachodzie często pisane z zapewnieniem, że na początku jest wyraźnie zaznaczone przez zwołania, który jest znany jako Parlamentu Światowej Religii, z pewnością pierwszy zbierania tego rodzaju, kiedy przedstawiciele co uznano za co najmniej przez organizatorów Parlamentu, jak dziesięć wielkie religie świata spotkali się, aby odzwierciedlić zarówno na różnorodności i jedności objętym „religii”. W Indiach Parlament jest przede wszystkim pamiętać o tym mowy, że rozpoczęła Wiwekananda na scenie światowej, ale w Stanach Zjednoczonych zajmuje się jeszcze bardziej znaczące miejsce, choć rzadko rozpoznawane w intelektualnej historii kraju. Pojęcie „pluralizmu religijnego”, która w zasadzie służy jako fundamentalny element amerykańskiej kultury domowej, otrzymał swoją pierwszą merytoryczną przesłuchania w Parlamencie Świata w 1893 roku;
Co jest niewątpliwie pewne jest to, że kiedy Wiwekananda pierwszy przybył do Stanów Zjednoczonych, prawie nic nie było wiadomo, Vedanta, Hinduizm, czy szerzej poczęła indyjskich religii. Być może jest to trafna, że musiał być „stracone”, zanim mógł być „found’-a to samo można przeczytać w kilku rejestrach, a hinduizm mogłyby być odebrane w kraju, który jest powszechnie uważa się trzymać swoje drzwi szeroko otwarte dla ludzi różnych wyznań i przekonań: przybywających w Chicago na kilka dni przed Parlamentem było otworzyć, Wiwekananda odkrył, że miał niesłuszna adres, gdzie się zgłosić. Mówi się, że wędrował i wreszcie zasnął, głodny i zmęczony, w pustym wagonie kolejowym. On budzi się następnego ranka, Wiwekananda, w sposób podobny do hinduskiego fakira, zaczął chodzić od drzwi do drzwi w nadziei, że jakiś pokarm dla jego pusty żołądek. Ale widok tej śniadej i turbanie młody człowiek w pomarańczowych szatach zaalarmowały gospodynie z okolic, przez które szedł; Jednak pewna pani Ellen Hale, kto czytał raporty na temat zbliżającego Parlamentu Religii, przypuszczać, że Vivekananda był jednym z jego uczestników i przyjął go do swojego domu. W czasie, gdy wiele Indianie wierzyli czule, Wiwekananda by spłacić dług dostarczając pokarm duchowy na pustych dusz.
Wracając jednak do pytania o to, co było wiadomo o hinduizmie w USA przed przybyciem Swami Vivekananda, kilka rozważania przyjść do głowy. Amerykańskich czasopism, takich jak Christian uczniem i Przeglądu Teologicznego (1813-1823) i North American przeglądu, który rozpoczął publikację w 1815 roku, zaczęła nosić okolicznościowe artykuły na temat zwyczajów i obyczajów hinduskich, a szczególnie „hinduskiego bałwochwalstwa”, ale takie kawałki zawsze poinformowany przez perspektyw Orientalist. Zrozumienie hinduizmu, jeśli można nawet nazwać to, że pośredniczyła, z jednej strony, przez Charlesa Granta bardzo wpływowego wiersz o Odrodzenia Learning na Wschodzie (1805), a z drugiej strony, przez zainteresowaniem w życiu i twórczości Rammohun Roy, założyciela ruchu reformatorskiego i teistycznej zwanej Brahmo Samadź. Amerykańskie Transcendentalists, Ralph Waldo Emerson i Henry David Thoreau w szczególności nie więcej niż parał się niektórych świętych ksiąg hinduizmu. Młody Emerson, jeszcze nie z nastolatkiem, miałem odwagi, by zinterpretować „Hindu teologię” w długim poemacie, obecnie znany tylko uczonych, nazywane Indian Zabobon (1821). Wtedy marny wiedza Emersona hinduizmu można przypuszczać z jego wezwaniem „rufy Bramin uzbrojony plag Bożej” (l. 71), lub wielbicieli zaangażowanych „w dzikim czci tajemniczych potęg” (l. 47). W czasie, Emerson będzie ciążyć w kierunku znacznie bardziej skomplikowana, rzeczywiście sympatyczny, widok na hinduizm, jak sugeruje się, na przykład, przez poemacie „Brahma”, gdzie Impress z naukami Bhagawadgicie wyraźnie sugeruje. Jego młodszy współczesny, Thoreau, wpisana do szerszego zaangażowania w tekstach indyjskich, i wziął obszerne notatki z Gity, w Upaniszady, w Wisznupurany oraz Manusmriti, „Rano”, Thoreau pisał o swoich doświadczeniach w Walden Pond „kąpię mój intelekt w zdumiewający i cosmogonal filozofii Bhagvat-Geeta, od której upłynęło lat skład bogów, w porównaniu z którym nasz współczesny świat i literatura wydaje drobny i trywialne i wątpię, czy że filozofia nie powinna być skierowana do poprzedniego stanu istnienia, tak odległy jest jej wzniosłość od naszych wyobrażeń. Wtorkowa rozdział tydzień w Concord i Merrimack Rivers zostaje przekazany do gęstych cytatami z ulubionych pism hinduskich Thoreau.
Thoreau był też niewątpliwie pierwszą osobą w Stanach Zjednoczonych, aby opisać siebie jako jogina. Jednak dla wszystkich swoich mentalnych peregrynacji, nigdy nie podróżował poza Stanami Zjednoczonymi; Rzeczywiście, on ograniczył się do Nowej Anglii. Thoreau był daleki od widział indyjska, nie mówiąc hinduskiego jogina; i wiele Indianie mają wszystko, ale wychodził mu uwagę, że “nie Hindoo tyrania panowały na kształtowanie świata, ale jesteśmy wolni od wszechświata, a nie skazany na każdej kasty. Nie ma nic sugerować, że w następstwie Emersona i Thoreau rozsądnie trwałego zaangażowania w filozofii indyjskiej, zainteresowanie Wed Upaniszady, Gity, czy hinduskich mitów zapłonął wśród Amerykanów. Aby mieć pewność, sanskryt uczynił niektóre inwazji, jakkolwiek niewielkie, do programu nauczania na kilka głównych amerykańskich uczelni. Edward Elbridge Salisbury został zainstalowany jako profesor sanskrytu i arabskiego na Uniwersytecie Yale w 1841 roku, a Salisbury również przejść do odegrania kluczową rolę w nadawanie kształtu American Oriental Society, założona w 1842 roku jako pierwszy dowiedział się organizacją tego rodzaju w Stany Zjednoczone. Yale by następnie stać się domem dla William Dwight Whitney (1827/94), autor powszechnie używanego gramatyki sanskrytu (1879) i tłumacza Atharva Veda. Pod koniec 1880 roku, sanskryt było nauczane na więcej niż pół tuzina amerykańskich uniwersytetach, a wśród nich Johns Hopkins, Harvard, Columbia i Yale. Jeden może, z zachowaniem należytej staranności, przywołać kilka innych podobnych bryłki amerykańskiego zainteresowania w Indiach, a szczególnie w hinduizmie; ale patrząc w całości, jeden jest nieunikniony wyciągnąć do wniosku, że gdy przybył do Chicago Wiwekananda jako jedna z niewielu osób odpowiedzialnych za reprezentowanie hinduizm do amerykańskiego społeczeństwa i resztą świata, hinduizm pozostała zupełną nowością dla Amerykanów. Z pewnością nie byłoby nikogo, czy wśród publiczności, a nawet w akademii, aby zakwestionować jego odczyty hinduizmu lub społeczeństwa indyjskiego bardziej ogólnie.
(ciąg dalszy nastąpi)
Copyright in the English original of this article vests in Vinay Lal.